بدون شك، برهان نظم يكي از متداول ترين براهيني است كه براي وجود خدا اقامه شده است . اين برهان نيز همانند بعضي از براهين اثبات وجود خدا، تاريخي به بلندي عمر انسان ها دارد . آدميان از ديرباز با مشاهده پديده هاي منظم و هماهنگ به اين فكر مي افتادند كه اين نظم و هماهنگي در ميان موجودات، معلول چيست . آيا خود اجزا با همكاري يكديگر اين نظم را پديد آورده اند؟ يا اين كه ناظمي حكيم و مدبر، آن ها را چنين، منظم كرده است؟ انسان بر اثر تامل و تعمق در ساختار موجودات، به اين نتيجه مي رسد كه ناظمي حكيم، چنين ساختار منظمي را پديد آورده است و به تعبيري اين مجموعه هاي منظم، نشانه هاي تدبيري است كه ما را به خدا رهنمون مي كند . چنان كه اميرالمؤمنين علي عليه السلام مي فرمايند:
«خداوند با نشانه هاي تدبير كه در آفريدگانش ديده مي شود، بر عقل ها آشكار شده است .» (31)
برهان نظم را مي توان چنين بازگفت:

در قرآن مجيد در حدود 750 آيه در زمينه‏خداشناسى از راه علوم طبيعى آمده است.
در اين آيات‏خداوند متعال از پديده‏هاى طبيعى بعنوان آيات الهى‏ياد مى‏كند و بندگان را به تفكر و نظر در آنها دعوت‏مى‏كند اين آيات را مى‏توان به چند دسته تقسيم كرد:
1- آياتى كه در آنها از مواد سازنده اشياء صحبت‏شده ويا به كشف آنها امر شده است، مثلا:
«فلينظر الانسان مم خلق‏» (طارق، 5)
(انسان بنگرد كه از چه خلق شده است)
«والله خلق كل دابه من ماء ...» (نور، 45)
(خدا هر جنبنده‏اى را از آب آفريد ...»
«انا خلقنا الانسان من نطفه امشاج نبتليه فجعلناه سميعابصيرا» (انسان، 2)
(انسان را از آب نطفه مختلط آفريديم كه او را بيازمائيم و او راشنوا و بينا كرديم.)