اهميت و جايگاه انديشيدن دانستيم ايمان، كه بنيان ارزش‏هاي اخلاقي است، متوقف بر معرفت است بنابراين، انسان سعادت‏جو، بايد براي تحصيل معرفت صحيح تلاش كرده، قواي ادراكي خويش را به كار اندازد و به انديشه و تأمل پردازد.
انديشيدن يك عمل اختياري است كه براي اقدام به آن، آدمي بايد دست به انتخاب زند و با اراده خويش آن را برگزيند؛ زيرا يك فعاليت دروني و عقلاني است، نه يك انفعال و تأثر صرف از عوامل بيروني.اما براي انديشيدن، به ويژه درباره موضوع‏هاي غيبي و دور از دسترس حس، بايد از بسياري لذت‏هاي مادي چشم برگرفت و بسياري كام گيري‏ها را كنار نهاد.عادت‏ها و خلق و خوهايي كه به انجام رفتارهاي خاص، مانند شنيدن موسيقي، فرا مي‏خواند، در بسياري موارد مانع انديشيدن بوده مجالي براي آن باقي نمي‏گذارد.پس آدمي در اين مرحله بايد دست به گزينش زند و از ميان ديگر كارهايي كه اميال گوناگون به سوي آنها مي‏خواند، انديشيدن را برگزيند .اين گزينش به نوبه خود نياز به انديشه دارد: انديشه درباره فوايد بي‏پايان انديشيدن، پيامدهاي وحشتناك بي‏فكري و بي‏خيالي.توجه به آثار عظيم تأمل و انديشه درباره آينده خود و اين كه براي آينده چه بايد كرد تا سعادتمند شد، زمينه گزينش فكر كردن براي آينده و صرف نظر نمودن از لذت‏هاي مادي مزاحم را مي‏گسترد.
در اين جا نيز عقل است كه