انسان­ها به طور فطري نوعي نياز و گرايش به پرستش يك معبود را در خود حس مي كنند، حتي كساني از سر دشمني به ظاهر منكر اين حقيقت هستند، در ضمير خود به آن ايمان دارند، ولي گويا صداي رساي ضمير خود را نمي­شنوند.
از آيات قرآن كريم درمي يابيم كه اصل وجود آفريدگار براي اين جهان از امور آشكاري است كه به دليل و اثبات نياز ندارد. ازاين رو، بيشتر آيه­هاي قرآن در زمينه خداشناسي، مربوط به صفت­هاي پروردگار و شرك­زدايي است. در اين زمينه، به برخي آيه­ها اشاره مي­كنيم:
وَ لَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ فَأَنَّي يُؤْفَكُونَ. (عنكبوت: 61)
و اگر از ايشان بپرسي: چه كساني آسمان­ها و زمين را آفريده و خورشيد و ماه را [چنين] رام كرده است؟ خواهند گفت: «الله» پس چگونه [از حق] بازگردانيده مي­شوند؟
وَ لَئِن سَأَلْتَهُم مَّن نَّزَّلَ مِنَ السَّمَاء مَاء فَأًَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ مِن بَعْدِ مَوْتِهَا لَيَقُولُنَّ اللَّهُ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَايَعْقِلُونَ. (عنكبوت: 63)
و اگر از آنها بپرسي: