توحيد و شرك در عبادت
در موارد اختلاف،در پرتو ضابطهء قرآني داوري كنيم
بررسي عقيدهء موحّدان به هنگام پرستش خداي واقعي،و عقيدهء مشركان به هنگام پرستش خدايان پنداري،اين مطلب را روشن كرد كه گروه مشرك،بسان موحّد، به هنگام عبادت،دربارهء معبودهاي خود اعتقاد خاصي داشتند و آنها را خداي جهان و يا كارگردان عالم آفرينش و يا لااقل سررشتهدار سرنوشت انسانها ميدانستند و با چنين اعتقادي در برابر آنها خضوع ميكردند و به ستايش زباني و عملي ميپرداختند و اين ثابت ميكند كه در تحقّق مفهوم عبادت،وجود چنين عنصري در پرستشگر لازم است،و در غير اين صورت،عنوان عبادت،بر آن صدق نخواهد كرد.اكنون وقت آن رسيده است كه با در دست داشتن چنين ضابطهء كلّي،به داوري در مورد
مشكوك و مبهم بپردازيم،مواردي كه