خداشناسي:
گاه ممكن است خداشناسي به معناي «شناخت ذات خداوند گرفته شود» آيا خداشناسي به اين معنا امكان دارد؟ پاسخ به اين مطلب در نظر متكلمان و حكماي الهي منفي است و دلايل عقلي و نقلي فراواني وجود دارد كه شناسائي ذات خداوند نه تنها براي انسان بلكه براي هيچ مخلوقي امكان پذير نيست و خلاصة دليل عقلي بر اين مدعا آن است كه ذات خداوند نامتناهي و مطلق است و ساير موجودات محدود و متناهي‎اند از طرفي شناسائي و علم و ادراك، يك نوع احاطه بر معلوم است و موجود محدود نمي‎تواند بر موجود نامحدود احاطه يابد. ممكن نيست مخلوقات خداوند بر ذات او آگاهي يابند. بنابراين، نه تنها كنه ذات الهي براي ما ناشناخته است بلكه اساساً چنين شناختي ممتنع به شمار مي‎آيد.
شناخت موجود بودن خدا :
مرحله ديگر خداشناسي اين است كه

در پاسخ به نكاتي توجه نماييد :
به شما تبريك مي گوييم كه نخستين قدم را براي پاكي و پاكيزگي روحي و معنوي و سلوك الي الله برداشته ايد و اين چنانكه بزرگان ما مي فرمايند يقظيه و بيداري از خواب غفلت است كه همه ما را دربرگرفته است. اما چنانكه بزرگان گفته اند, امكان ندارد ره چهل ساله را يك شبه رفت و به تعبير زيباي استاد بزرگوار حضرت آيت الله حسن زاده آملي روزي؛ روز به روز است. پس نبايد در سير و سلوك عجله به خرج داد و در عين حال امروز را به فردا سپرد.
ضمنا يك نكته اساسي براي ورود وجود دارد كه بايد مورد دقت قرار بگيرد و آن توجه به موانع معرفت است. لقمه حرام و گناه دو مانع اصلي معرفت است كه بايد برطرف گردد. معرفت نوري است كه خداي متعال به قلب انسان مي تاباند. العلم نور يقظفه الله في قلب من يشاء من عباده. و اين نور در قلب آلوده به گناه وارد نمي شود و لقمه حرام هم اگر در شكمي باشد جلوي ورود معارف و آرزوهاي معنوي انسان را مي گيرد. بنابراين قبل از اينكه كسي در طلب معرفت كوشش كند لازم است در جهت تزكيه نفس و جهاد اكبر بكوشد و زندگي خود را از گناه و لقمه حرام پاكسازي نمايد.
روش شناخت خداوند: