كتاب: طرحى نو در تدريس عقايد اسلامى
نويسنده: امامى ـ آشتيانى‏
اين قاعده و قانون را با بيانات گوناگون مى‏توان تبيين نمود ولى راهى را كه ما مى‏پيماييم بصورت ذيل است:
تمام انسانهاى روى زمين را مى‏توان از يك نظر به دو دسته تقسيم نمود:
1ـ خدا پرستان (بصورت اعم).
2ـ ماديها (با انواع متعددشان).
بنابراين تمام انسانهاى روى زمين از اين نظركه معتقد به مخلوقيت عالم هستند، و يا جهان را ازلى مى‏دانند، به دو بخش مى‏توان تقسيم نمود، هر كدام از اين دو گروه منطقى دارند:

لقمان در نخستين پند خود به فرزندش چنين مي فرمايد: «يا بُنيّ لا تُشرك بالله انّ الشّرك لظلم عظيم؛ اي پسرم! چيزي را همتاي خدا قرار مده كه شرك، ظلم بزرگي است»۱ لقمان نخستين سخن خود را از نخستين سخن همه پيامبران(ع) قرار داده كه در سرلوحه تبليغات و برنامه هاي پيامبران(ع) و مكاتب آسماني مي درخشيد و مي درخشد و آن يكتايي پرستي و پرهيز از هرگونه شرك است، لقمان پس از اين نصيحت بزرگ كه ريشه و اساس همه نصايح است، به ذكر علّت آن پرداخته و آن اين كه شرك و انحراف از صراط توحيد و يكتاپرستي، ظلم بزرگ است. در اين نصيحت دو مطلب مورد توجه قرار گرفته: نخست اين كه از شرك بايد پرهيز كرد. يعني خدا را يافت، و او را به عنوان يكتا و بي همتا شناخت، مطلب دوم اين كه شرك ظلم بزرگ است.
در مورد مطلب اول يعني اعتقاد به اين كه جهان سازنده و آفريدگار دارد، انسان نبايد بي تفاوت باشد، فطرت و نهاد انسان و قانون عليّت و براهين ديگر بيانگر آن است كه جهان را ذات پاك خدا آفريده چرا كه ممكن نيست با ديدن آن همه نقش عجب بر در و ديوار وجود، فكر او را نكرد و به او اعتقاد نيافت.